«Ακροβατώντας»

 Η ζωή μας, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια προσεκτική μελέτη της βαρύτητας. Ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, και επάνω του εμείς. Να ακροβατούμε, να ελπίζουμε, να κάνουμε ότι ζούμε. 

  Αλλά, πως μπορεί να ζήσει κάποιος μια γεμάτη και όμορφη ζωή (ό,τι και να σημαίνει αυτό για τον καθένα μας) επάνω σε ένα σκοινί, που, ένα λάθος μπορεί να σου κοστίσει πολύ, πολύ ακριβά; 

  Κάποιοι δένονται με σκοινιά. Θέλουν να έχουν την ψευδαίσθηση ότι εκείνοι δεν είναι πιο κοντά στον θάνατο όσο οι υπόλοιποι. Όμως, αν κοιτάξεις προς τα πάνω, θα δεις ότι, τα σκοινιά τους δεν είναι πράγματι κάπου δεμένα. Αλλά η άγνοια είναι τόσο ηδονιστική όσο και η γνώση. 

  Άλλοι φοβούνται να κάνουν ένα βήμα, αλλά η ζωή τους ξεπερνάει, τους αφήνει πίσω, τους σπρώχνει για να περάσει εκείνη. Άλλοι νομίζουν ότι το σκοινί αυτό που πατούν, δεν είναι παρά μια ιδέα και προσπαθούν να δημιουργήσουν άλλους τρόπους για να περάσουν απέναντι. Όμως πάντοτε καταλήγουν στο στόμα του κενού. 

  Η ζωή είναι μια προσεκτική μελέτη της βαρύτητας. Κι όποιος θέλει να ζήσει σωστά, πρέπει να μάθει να ισορροπεί. Και πως γίνεται αυτό; Φροντίζουμε να κάνουμε απαλές κι όχι βιαστικές κινήσεις. Φροντίζουμε να διανέμουμε το βάρος μας ισάριθμα. Σαν μια δίκαιη ζυγαριά. 

  Κι όταν κάποιος προσπαθεί να μας ρίξει από την μια πλευρά, εμείς τι κάνουμε; Διανέμουμε το βάρος μας προς την αντίθετη πλευρά. Κι όταν εμείς διανέμουμε το βάρος μας προς μια πλευρά, με σκοπό να ρίξουμε κάποιον απ' το σκοινί, πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα γιατί αν καταφέρουμε να ρίξουμε τον άλλο, τότε είμαστε καταδικασμένοι να πέσουμε κι εμείς. 

  Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Αλλά έχω την εντύπωση πως πιάσατε το νόημα. Έχω, επίσης, την εντύπωση πως η αλληγορία μου αυτή, θα φανεί πολύ χρήσιμη σε όλους σας. Να την σκέφτεστε που και που.