Μια νεαρή Γαλλίδα (πήγα να γράψω «γαλοπούλα», ακόμη γελάω) γνωρίζει έναν κύριο. Λίγο καιρό μετά, βρίσκονται μαζί στο νησί του συντρόφου της.
Εκεί, η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να ενταχθεί στο κλειστό αλλά πανέμορφο χωριουδάκι του άντρα της αλλά η πεθερά της (όπως όλες οι Ελληνίδες πεθερές) (πωπω αστείες που είναι οι στερεοτυπικές, σεξιστικές αηδίες) θα της κάνει τη ζωή κόλαση.
Το αν συμφιλιώνονται και πως, θα αφήσω να το διαπιστώσετε μόνοι σας, καθώς αξίζει να διαβάζετε την μεγάλη Χίμαιρα, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. (Αν δεν σας πείσει ότι είναι η πέμπτη φορά που προσπαθώ να το ανεβάσω, δεν ξέρω τι θα σας πείσει).
Το βιβλίο αυτό είναι ένα αριστούργημα. Δεν θεωρείται τυχαία από τα καλύτερα ελληνικά λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν ποτέ. Εκτός του ότι είναι καλογραμμένο και γεμάτο από υπέροχες περιγραφές, όπως όλα τα έργα του Καραγάτση, το ψυχογράφημα που έχει κάνει στην πρωταγωνίστρια είναι ζηλευτό ακόμα και από μοντέρνους ψυχολόγους.
Πραγματικά, με οποία θηλυκότητα έχω συζητήσει αυτό το βιβλίο, έχει να πει μονάχα καλά λόγια για το ψυχογράφημα της πρωταγωνίστριας. Το να είσαι συγγραφέας, πρώτα απ’ όλα, προϋποθέτει το να είσαι άνθρωπος.
Να έχεις ενσυναίσθηση και να ακούς τον διπλανό σου. Κι αυτό έκανε ο Καραγάτσης. Γι'αυτό κατάφερε να σπαταλήσει ολόκληρες σελίδες για τον ψυχικό κόσμο της πρωταγωνίστριας, χωρίς να γίνει βαρετός ή να μας κουράσει.
Αυτό το βιβλίο, όπως όλα τα καλά βιβλία, σε βάζουν σε σκέψεις. Αναρωτιέμαι, οι άνθρωποι, μεταξύ μας, έχουμε πράγματι κάτι να χωρίσουμε; Αφήστε τις βλακείες που ανακαλύψαμε για να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον, για να μπορούν άλλοι να πλουτίζουν με το αίμα μας.
Αφήστε τα αδιάφορα πράγματα, τα ασήμαντα. Πιστεύω, ότι, στην πραγματικότητα, η πρωταγωνίστρια με την πεθερά δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν. Και ίσως το κατάλαβαν κι εκείνες. Ίσως και όχι. Εμείς, θα το καταλάβουμε ποτέ;