Προσωπικά, βρίσκω την χυδαιότητα ένα από τα ομορφότερα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου. Φυσικά και δεν αναφέρομαι στην πατριαρχική χυδαιότητα. Αλλά στην χυδαιότητα που απορρέει από την ελευθερία του εκάστοτε ανθρώπου. Ή μήπως είναι το αντίθετο;
Για εμένα, κάτι το επαναστατικό δεν μπορεί παρά να είναι και χυδαίο. Και αυτό το βιβλίο, δεν είναι παρά ένα άκρως απελευθερωτικό, επαναστατικό, χυδαίο βιβλίο. Για κάποιους, το «οι εκατόν είκοσι μέρες των σοδόμων» του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, αποτελεί ένα έκτρωμα. Το χειρότερο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ.
Θα σκεφτόταν κανείς ότι, οι άνθρωποι αυτοί μισούν το παρόν βιβλίο, γιατί δεν το έχουν καταλάβει. Άλλοι θα έλεγαν ότι το σιχαίνονται, διότι οι σεξουαλικές, διαστροφικές περιγραφές του θα έφερναν αναγούλα και στα δυνατότερα στομάχια. Εγώ έχω την εντύπωση ότι, αυτό που τους ενοχλεί περισσότερο, είναι η ελευθεριότητα του βιβλίου. Η χυδαιότητα. Η επανάσταση.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν αντέχουν να βλέπουν τον κόσμο τους να καταστρέφεται. Δεν αντέχουν, λοιπόν, να έρθουν αντιμέτωποι με αυτό το βιβλίο. Βλέπεις, δεν είναι γραμμένο για ανθρώπους που πιστεύουν σε αστικές έννοιες. Ο παπάς μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός. Ο αστυνομικός μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος διακινητής. Ο πολιτικός, ο μεγαλύτερος κλέφτης κι ο δικαστής, ο πιο άδικος.
Οι πολίτες σε αυτή τη χώρα, γινόμαστε καθημερινά αυτόπτεις μάρτυρες σε τέτοιες περιπτώσεις. Θα έπρεπε, λοιπόν, να ήμεθα πιο εξοικειωμένοι με την κατάρρευση της ψευτοηθικής της καθεστηκυίας τάξης. Και, εάν με ρωτήσετε, θα έπρεπε σε αυτό να στοχεύουμε.
Το παρόν βιβλίο δεν παύει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Και ταυτόχρονα, ένα από τα πιο σοκαριστικά. Θα το παροιμοίαζα μονάχα με το μηχάνημα που σε χτυπάει με ηλεκτρισμό στο στήθος και αναγκάζει την καρδιά σου να βρει πάλι τον παλμό της.
Αξίζει και τον χρόνο σας αλλά και τα σοκ που θα σας έρχονται απανωτά, με κάθε νέα παράγραφο.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Gutenberg για την εμπιστοσύνη.