Ενσυναίσθηση και αναισθησία: Τα όπλα του ταξικού πολέμου.

   Η ηθική δεν μπορεί να είναι αντικειμενική, παρά μόνο το αντίθετο. Η αντικειμενική ηθική αποκαλείται «δημαγώγηση», και χρησιμοποιείται από διάφορες μεθόδους καταπίεσης: Πολιτική, Θρησκεία κτλ. Η ηθική είναι υποκειμενική. Όπως και η ενσυναίσθηση, δυστυχώς. Μιας και, αν η ενσυναίσθηση ήταν αντικειμενική, τότε θα μπορούσε να γίνει αντικειμενική η ηθική και να πάψει αυτός ο κόσμος και οι κάτοικοι του να υποφέρουν. 

   Είμαι καλύτερος από εσένα ή είσαι καλύτερος από εμένα γιατί το πορτοφόλι σου είναι πιο φουσκωμένο απ' το δικό μου. Ένα σύστημα όπως αυτό που μας συνθλίβει, σαν την μπότα στο πρόσωπο που λέει και ο Όργουελ στο εμβληματικό του έργο 1984, είναι πολύ λογικό, μαζί με τις αυταπάτες του να φέρει στο προσκήνιο και τις ηθικές του αξίες, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση και με την χριστιανική ηθική που έχουμε διδαχθεί, ας πούμε, ως παιδιά από τους γονείς μας ή το σχολείο αλλά και με την κοινή λογική. Τώρα η ενσυναίσθηση και η ευαισθησία θεωρούνται αδυναμίες. Τώρα κυριαρχεί η απληστία, η αδιαφορία, ο πόνος. 

   Πλέον, το αυτονόητο που μάθαμε ως παιδιά (να δίνουμε τα παιχνίδια μας, να δίνουμε σε αυτόν που δεν έχει. Να σεβόμαστε, να αγαπάμε, να φροντίζουμε) το βλέπουμε να θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους, της απληστίας, των μοντέρνων κοτσαμπάσηδων και μαυραγοριτών. Αυτοί κάνουν κουμάντο πλέον. Κι αν θέλω μερίδιο από αυτήν την πίτα, αν δεν θέλω να πεθάνω από την πείνα, τότε πρέπει να γίνω ένα με αυτούς, να γίνω αυτοί. Να ξεχάσω ό,τι λογική και ευαισθησία έχω μέσα μου, αλλιώς να ξεχάσω πως είναι να ξαπλώνω σε ένα κρεβάτι, να βάζω μια μπουκιά στο στόμα μου, να είμαι ζεστός το βράδυ. 

    Στο παράλογο, βρώμικο και άδικο κυνήγι του θησαυρού, ξεκινήσαμε όλοι προς το νησί με το "Χ", παίρνοντας μαζί μας μόνο τα απαραίτητα: Ένα φτυάρι, για να σκάψουμε τον λάκκο των ανταγωνιστών μας, ένα ζευγάρι ρούχα, καλά ρούχα, γιατί όπως ακούσαμε η εμφάνιση μετράει, ίσως μπορεί να γοητεύει κάνεις και να μας παραχωρήσει τον θησαυρό του. Ένα σπαθί, γιατί πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και φυσικά ένα μεγάλο καλάθι για να βάλουμε μέσα τα κερδισμένα, ξεχνώντας αυτό που μας έλεγε η γιαγιά μας σαν παιδιά: "Όπου ακούς για πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι". Στα όσα άχρηστα ξεχάσαμε, δεν πήραμε και την αγάπη για τον συνάνθρωπο. Την καταχωνιάσαμε πολύ βαθιά στο καλάθι με τα άπλυτα (μας), για να μην έρθει στον ύπνο μας και μας γεμίσει τύψεις. 

   Όμως, εγώ θα αντισταθώ στο κυνήγι αυτό του θησαυρού γιατί γνωρίζω ότι το σεντούκι είναι άδειο. Το έχει αδειάσει εδώ και καιρό αυτός που έφτιαξε τον χάρτη. Και τώρα, όσο χαίρεται το περιεχόμενο του, εμείς αλληλοσκοτωνόμαστε. Εγώ θα αντισταθώ στην κοινή ανηθικότητα, την ηθική αντικειμενικότητα, την απληστία, τον πόνο. Ο κόσμος είναι σκληρός• κι εγώ επιλέγω να μην είμαι. Δεν θέλω ακριβά αμάξια, τεράστια σπίτια με πισίνες και γεμάτες ντουλάπες με ρούχα από γνωστούς μόδιστρους. Θέλω να έχω ένα απλό σπίτι, και να έχει και ο διπλανός μου. Θέλω να έχω ένα ζεστό πιάτο φαγητό, και άλλα τόσα ο διπλανός μου. Θέλω να έχω δέκα βιβλία, κι άλλα τόσα ο διπλανός μου. Θέλω η διπλανή μου να μην φοβάται να βγει μια βόλτα το βράδυ, όπως κι εγώ. Να μην φοβάται να εμπιστευτεί τον σύντροφό της, να μην φοβάται ότι θα χρειαστεί να κυοφορήσει το παιδί του βιαστή της, θέλω να μπορεί να πάρει μια ανάσα.

   Δεν θέλω οι μειονότητες να υποφέρουν, ούτε οι ψυχασθενείς, ούτε κανείς! Θέλω το αυτονόητο να γίνει κοινή λογική. Θέλω η ενσυναίσθηση και η ασφάλεια που νιώθουν τα άτομα δίπλα μας να είναι ο πλούτος μας, και ο τρόπος μέτρησης της επιτυχίας μας, και όχι αν έχεις Λαμποργκίνι ή Φερράρι! Θέλω πολλά; Δεν θα το 'λεγα. Φτάνει "απλά" η άρχουσα τάξη να χάσει την δύναμη της και οι πολλοί να "ξανανέβουν πάνω". Και με την άνοδο μας αυτή, να επαναφέρουμε την κοινή λογική και το σωστό σύστημα αξιών. Κι αυτό δεν θα συμβεί με παρακάλια...