Ηλικιωμένοι και ψυχωσική αντιμετώπιση της σκλαβιάς.

   Υπάρχει μια ψυχωσική αντιμετώπιση της καθημερινότητας, και συγκεκριμένα της εργασίας, κυρίως από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Επειδή, μάλλον, το μοναδικό πράγμα που τους χάριζε ένα κάποιο αίσθημα αυτοπεποίθησης ήταν η εργασία τους, προσπαθούν να περάσουν το ίδιο και στις νέες γενιές. 

   Οι άνθρωποι, τότε, ήταν εξοικειωμένοι με την βάση, τα θεμέλια του καπιταλισμού: «Ζω για να παράγω» κι όχι «δουλεύω μπας και ζήσω». Βέβαια, πριν λίγες δεκαετίες, η συγκεκριμένη ψύχωση έβγαζε νόημα. Βλέπετε, οι άνθρωποι τότε μπορούσαν να δουλέψουν ένα - δύο χρόνια και να κτίσουν σπίτι. Τότε, εργαζόταν μόνο ο ένας από τους δύο γονείς, και ο άλλος μπορούσε να κάτσει σπίτι και να μεγαλώσει τα παιδιά. 

   Τώρα κάθονται στα σπίτια τους και παρασιτούν στους ένοικους της πολυκατοικίας που τους ανήκει, και τους πίνουν το αίμα. Τώρα κάθονται στα σπίτια τους και γράφουν στα σχόλια των δημοσιεύσεων μας: «Δεν θέλετε να δουλέψετε!» και «Εμείς στα νιάτα μας πιάναμε την πέτρα και την στύβαμε!»

   Η τεράστια διαφορά είναι ότι, εσείς θέλατε να δουλέψετε, όπως προείπα, γιατί δεν είχατε κάτι σημαντικότερο να κάνετε. Ο μόνος στόχος σας σε αυτήν την ζωή ήταν να κάνετε παιδιά και να τα γεμίσετε ψυχολογικά, να τα σμιλεύσετε με τον μοναδικό κακοποιητικό σας τρόπο. Να δημιουργήσετε «άνιωθα» τέρατα, που με την σειρά τους θα παρασιτούν και θα ρουφούν το αίμα των ενοίκων και των παιδιών τους, αντίστοιχα. 

   Άλλη μια μεγάλη διαφορά, είναι ότι εσείς, δουλεύοντας, καταφέρατε να χτίσετε σπίτια, να πάτε διακοπές, να αγοράσετε δύο αμάξια και να προσφέρετε στα παιδιά σας ό,τι υλικό αγαθό θα μπορούσατε (γιατί, όσον αφορά τα λοιπά αγαθά, τα κάνατε σαν τα μούτρα σας). Εγώ ποτέ δεν θα καταφέρω, με οκτακόσια ευρώ τον μήνα, να αγοράσω ένα σπίτι. Ή θα πρέπει να καταχρεωθώ σε κάποια τράπεζα που εν τέλει θα καταλήξει να μου το πάρει. 

   Για το βιβλιοπωλείο που θα ήθελα να ανοίξω, ούτε λόγος! Καλύτερα να βάλω μόνος μου τα πόδια μου στο στιμέντο και να βουτήξω στον Πειραιά, παρά να αφήσω τους μαφιόζους να το κάνουν. Μην τους βάλω και σε κόπο...

   Πολλά από τα παιδιά και τα εγγόνια σας έχουν αρχίσει να ξυπνάνε. Δεν θέλουν να ζουν για να δουλεύουν. Θέλουν να δουν αυτά που εσείς ποτέ δεν είδατε. Να διαβάσουν αυτά που εσείς ποτέ δεν ακούσατε. Να ζήσουν, όσα εσείς μας σκοτώνετε. Τα παιδιά σας έχουν καταλάβει ότι το σύστημα αυτό πατάει στην πλάτη του φτωχού, για να κερδίσει ο πλούσιος. Τα εγγόνια σας ήδη προσπαθούν να αλλάξουν τον άθλιο κόσμο που εσείς μας αφήσατε. Αυτόν τον κόσμο που η απληστία και η ηλιθιότητα σας κατέστρεψε.