Ανέκαθεν με γοήτευε η αντίφαση. Ένα γυμνό βουνό περιτριγυρισμένο από μια κοιλάδα ντυμένη στα πράσινα. Ένα μοναχικό σπίτι στο δάσος, που μέσα στεγάζεται μια πολύ δεμένη και αγαπημένη οικογένεια. Ένας μουντός, γκρίζος, σκοτεινός καιρός, που από μέσα του ξεπροβάλλει το φωτεινό, πύρινο, χρυσαφένιο ηλιοβασίλεμα.
Υπάρχει, όμως, μέσα μου, μια αντίφαση που μου καίει τα σωθικά. Μια αντίφαση που, μου τρώει τα όργανα, μέρα με την μέρα. Σαν τον αετό που καταβρόχθιζε το συκώτι του Προμηθέα. Αγαπώ τον άνθρωπο. Μα ταυτόχρονα τον μισώ. Και είμαι καταδικασμένος να αμφιταλαντεύομαι.
Από την μια, ο άνθρωπος είναι τόσο καλός. Και γεμίζεις κι εσύ μα και οι άλλοι από την χαρά σου. Η γειτόνισσα μας, μας φέρνει φρούτα και λαχανικά από τον κήπο της. Εμείς την βοηθάμε με κάποιες δουλειές, επειδή είναι μεγάλη σε ηλικία και το σώμα της δεν μπορεί να αντέξει όσα προστάζει η επιθυμία της.
Το ίδιο και με τον σπιτονοικοκύρη μας. Ο άνθρωπος είναι θησαυρός. Πάντα χαμογελαστός, με όρεξη και αγάπη για ό,τι κάνει. Μερικές φορές που έχει χαλάσει κάτι στο σπίτι, αμέσως είναι εκεί για να μας βοηθήσει. Κι εγώ, μην νομίζετε! Περισσότερες φορές έχει φωνάξει εμένα για βοήθεια παρά τον γιό του, που μένει δίπλα μας. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Και η τελική απάντηση; Καμία. Γιατί;
Διότι, απ’ την άλλη, παρακολουθούμε την κατάσταση στην χώρα μας, στον κόσμο μας. Παρακολουθούμε ένα ολόκληρο έθνος να ξεκληρίζει ένα άλλο. Παρακολουθούμε σφαγές, δολοφονίες, γυναικοκτονίες, βιασμούς και παρενοχλήσεις σε καθημερινή βάση. Άνθρωποι πεθαίνουν απ' την πείνα, γιατί κάποιοι δεν μπορούν να κάνουν καλά τα στομάχια τους. Ενώ το φαγητό είναι υπέρ αρκετό για όλους.
Πετάμε το ⅓ του φαγητού, όταν στην πόρτα μας πεθαίνει κάποιος από την πείνα. Σπαταλάμε καθαρό, γλυκό νερό για να πλύνουμε το αμάξι μας, όταν άνθρωποι περπατούν τόσα χιλιόμετρα την ημέρα για να πιούν μια σταγόνα. Η φρίκη, το έρεβος, η πείνα, ο πόνος. Λέξεις βαριές αλλά δεν φαίνεται κανείς να ενδιαφέρεται.
Πενήντα επτά συμπολίτες μας πέθαναν, λόγω της ιδιωτικοποίησης. Και η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έλαβε την ευθύνη της, έστω να παραιτηθεί, αλλά ξανά έλαβε την εξουσία. Αυτό που με πονάει περισσότερο, είναι ότι δεν έγινε τίποτα για να καλυτερέψει η κατάσταση. Κι ούτε πρόκειται να γίνει, όσο δεν κάνουμε τίποτα. Κι αν για κάποιον λόγο μισώ τους ανθρώπους, είναι για την τεράστια ανέχεια τους.
Λοιπόν, η αλήθεια, όσο και να μην θέλω να την δεχθώ, είναι μια. Δεν θα λάβω ποτέ μια σαφή απάντηση για την αντίφαση μου αυτή. Όλες τις άλλες κατάφερα πολύ εύκολα να τις λύσω: Δεν είμαι με το χρήμα αλλά με τον άνθρωπο. Δεν είμαι με τον ηλίθιο, αλλά θα ήμουν πραγματικά ηλίθιος αν πίστευα ότι ήμουν έξυπνος. Δεν πιστεύω σε θεούς και δαίμονες. Οι άνθρωποι είναι οι θεοί μου και οι δαίμονες.
Είμαι λογικός άνθρωπος, και χρειάζομαι απτές αποδείξεις. Αγαπώ την επιστήμη και δεν την αλλάζω, όσο ευκολότερο κι αν είναι να δίνω ψυχωτικές εξηγήσεις για την καθημερινότητα μου, όπως ζώδια, ανάδρομοι, Χριστοί κ.λπ. Δεν φοβάμαι τα φαντάσματα, φοβάμαι τους ανθρώπους. Δεν με τρομάζει η αρκούδα αλλά ο άνδρας. Δεν είμαι ακροδεξιός γιατί χρησιμοποιώ το μυαλό μου και δεν γίνομαι έρμαιο κανενός ανήθικου αποβράσματος. Διαβάζω και δεν κάνω πως τα ξέρω όλα. Κι αν κάτι ξέρω, είναι πως δεν θα καταφέρω ποτέ να σου απαντήσω, άνθρωπε, σε αυτήν σου την ερώτηση: «Μ’ αγαπάς ή όχι;». Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι για εσένα παλεύω.
«Κι ας είναι η φωτιά σου να με κάψει»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου