Ηλικιωμένοι και ψυχωσική αντιμετώπιση της σκλαβιάς.

   Υπάρχει μια ψυχωσική αντιμετώπιση της καθημερινότητας, και συγκεκριμένα της εργασίας, κυρίως από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Επειδή, μάλλον, το μοναδικό πράγμα που τους χάριζε ένα κάποιο αίσθημα αυτοπεποίθησης ήταν η εργασία τους, προσπαθούν να περάσουν το ίδιο και στις νέες γενιές. 

   Οι άνθρωποι, τότε, ήταν εξοικειωμένοι με την βάση, τα θεμέλια του καπιταλισμού: «Ζω για να παράγω» κι όχι «δουλεύω μπας και ζήσω». Βέβαια, πριν λίγες δεκαετίες, η συγκεκριμένη ψύχωση έβγαζε νόημα. Βλέπετε, οι άνθρωποι τότε μπορούσαν να δουλέψουν ένα - δύο χρόνια και να κτίσουν σπίτι. Τότε, εργαζόταν μόνο ο ένας από τους δύο γονείς, και ο άλλος μπορούσε να κάτσει σπίτι και να μεγαλώσει τα παιδιά. 

   Τώρα κάθονται στα σπίτια τους και παρασιτούν στους ένοικους της πολυκατοικίας που τους ανήκει, και τους πίνουν το αίμα. Τώρα κάθονται στα σπίτια τους και γράφουν στα σχόλια των δημοσιεύσεων μας: «Δεν θέλετε να δουλέψετε!» και «Εμείς στα νιάτα μας πιάναμε την πέτρα και την στύβαμε!»

   Η τεράστια διαφορά είναι ότι, εσείς θέλατε να δουλέψετε, όπως προείπα, γιατί δεν είχατε κάτι σημαντικότερο να κάνετε. Ο μόνος στόχος σας σε αυτήν την ζωή ήταν να κάνετε παιδιά και να τα γεμίσετε ψυχολογικά, να τα σμιλεύσετε με τον μοναδικό κακοποιητικό σας τρόπο. Να δημιουργήσετε «άνιωθα» τέρατα, που με την σειρά τους θα παρασιτούν και θα ρουφούν το αίμα των ενοίκων και των παιδιών τους, αντίστοιχα. 

   Άλλη μια μεγάλη διαφορά, είναι ότι εσείς, δουλεύοντας, καταφέρατε να χτίσετε σπίτια, να πάτε διακοπές, να αγοράσετε δύο αμάξια και να προσφέρετε στα παιδιά σας ό,τι υλικό αγαθό θα μπορούσατε (γιατί, όσον αφορά τα λοιπά αγαθά, τα κάνατε σαν τα μούτρα σας). Εγώ ποτέ δεν θα καταφέρω, με οκτακόσια ευρώ τον μήνα, να αγοράσω ένα σπίτι. Ή θα πρέπει να καταχρεωθώ σε κάποια τράπεζα που εν τέλει θα καταλήξει να μου το πάρει. 

   Για το βιβλιοπωλείο που θα ήθελα να ανοίξω, ούτε λόγος! Καλύτερα να βάλω μόνος μου τα πόδια μου στο στιμέντο και να βουτήξω στον Πειραιά, παρά να αφήσω τους μαφιόζους να το κάνουν. Μην τους βάλω και σε κόπο...

   Πολλά από τα παιδιά και τα εγγόνια σας έχουν αρχίσει να ξυπνάνε. Δεν θέλουν να ζουν για να δουλεύουν. Θέλουν να δουν αυτά που εσείς ποτέ δεν είδατε. Να διαβάσουν αυτά που εσείς ποτέ δεν ακούσατε. Να ζήσουν, όσα εσείς μας σκοτώνετε. Τα παιδιά σας έχουν καταλάβει ότι το σύστημα αυτό πατάει στην πλάτη του φτωχού, για να κερδίσει ο πλούσιος. Τα εγγόνια σας ήδη προσπαθούν να αλλάξουν τον άθλιο κόσμο που εσείς μας αφήσατε. Αυτόν τον κόσμο που η απληστία και η ηλιθιότητα σας κατέστρεψε. 

Μια αντίφαση χωρίς λύση.

 Ανέκαθεν με γοήτευε η αντίφαση. Ένα γυμνό βουνό περιτριγυρισμένο από μια κοιλάδα ντυμένη στα πράσινα. Ένα μοναχικό σπίτι στο δάσος, που μέσα στεγάζεται μια πολύ δεμένη και αγαπημένη οικογένεια. Ένας μουντός, γκρίζος, σκοτεινός καιρός, που από μέσα του ξεπροβάλλει το φωτεινό, πύρινο, χρυσαφένιο ηλιοβασίλεμα. 

   Υπάρχει, όμως, μέσα μου, μια αντίφαση που μου καίει τα σωθικά. Μια αντίφαση που, μου τρώει τα όργανα, μέρα με την μέρα. Σαν τον αετό που καταβρόχθιζε το συκώτι του Προμηθέα. Αγαπώ τον άνθρωπο. Μα ταυτόχρονα τον μισώ. Και είμαι καταδικασμένος να αμφιταλαντεύομαι. 

   Από την μια, ο άνθρωπος είναι τόσο καλός. Και γεμίζεις κι εσύ μα και οι άλλοι από την χαρά σου. Η γειτόνισσα μας, μας φέρνει φρούτα και λαχανικά από τον κήπο της. Εμείς την βοηθάμε με κάποιες δουλειές, επειδή είναι μεγάλη σε ηλικία και το σώμα της δεν μπορεί να αντέξει όσα προστάζει η επιθυμία της. 

   Το ίδιο και με τον σπιτονοικοκύρη μας. Ο άνθρωπος είναι θησαυρός. Πάντα χαμογελαστός, με όρεξη και αγάπη για ό,τι κάνει. Μερικές φορές που έχει χαλάσει κάτι στο σπίτι, αμέσως είναι εκεί για να μας βοηθήσει. Κι εγώ, μην νομίζετε! Περισσότερες φορές έχει φωνάξει εμένα για βοήθεια παρά τον γιό του, που μένει δίπλα μας. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Και η τελική απάντηση; Καμία. Γιατί;

   Διότι, απ’ την άλλη, παρακολουθούμε την κατάσταση στην χώρα μας, στον κόσμο μας. Παρακολουθούμε ένα ολόκληρο έθνος να ξεκληρίζει ένα άλλο. Παρακολουθούμε σφαγές, δολοφονίες, γυναικοκτονίες, βιασμούς και παρενοχλήσεις σε καθημερινή βάση. Άνθρωποι πεθαίνουν απ' την πείνα, γιατί κάποιοι δεν μπορούν να κάνουν καλά τα στομάχια τους. Ενώ το φαγητό είναι υπέρ αρκετό για όλους. 

   Πετάμε το ⅓ του φαγητού, όταν στην πόρτα μας πεθαίνει κάποιος από την πείνα. Σπαταλάμε καθαρό, γλυκό νερό για να πλύνουμε το αμάξι μας, όταν άνθρωποι περπατούν τόσα χιλιόμετρα την ημέρα για να πιούν μια σταγόνα. Η φρίκη, το έρεβος, η πείνα, ο πόνος. Λέξεις βαριές αλλά δεν φαίνεται κανείς να ενδιαφέρεται. 

   Πενήντα επτά συμπολίτες μας πέθαναν, λόγω της ιδιωτικοποίησης. Και η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έλαβε την ευθύνη της, έστω να παραιτηθεί, αλλά ξανά έλαβε την εξουσία. Αυτό που με πονάει περισσότερο, είναι ότι δεν έγινε τίποτα για να καλυτερέψει η κατάσταση. Κι ούτε πρόκειται να γίνει, όσο δεν κάνουμε τίποτα. Κι αν για κάποιον λόγο μισώ τους ανθρώπους, είναι για την τεράστια ανέχεια τους. 

   Λοιπόν, η αλήθεια, όσο και να μην θέλω να την δεχθώ, είναι μια. Δεν θα λάβω ποτέ μια σαφή απάντηση για την αντίφαση μου αυτή. Όλες τις άλλες κατάφερα πολύ εύκολα να τις λύσω: Δεν είμαι με το χρήμα αλλά με τον άνθρωπο. Δεν είμαι με τον ηλίθιο, αλλά θα ήμουν πραγματικά ηλίθιος αν πίστευα ότι ήμουν έξυπνος. Δεν πιστεύω σε θεούς και δαίμονες. Οι άνθρωποι είναι οι θεοί μου και οι δαίμονες.

   Είμαι λογικός άνθρωπος, και χρειάζομαι απτές αποδείξεις. Αγαπώ την επιστήμη και δεν την αλλάζω, όσο ευκολότερο κι αν είναι να δίνω ψυχωτικές εξηγήσεις για την καθημερινότητα μου, όπως ζώδια, ανάδρομοι, Χριστοί κ.λπ. Δεν φοβάμαι τα φαντάσματα, φοβάμαι τους ανθρώπους. Δεν με τρομάζει η αρκούδα αλλά ο άνδρας. Δεν είμαι ακροδεξιός γιατί χρησιμοποιώ το μυαλό μου και δεν γίνομαι έρμαιο κανενός ανήθικου αποβράσματος. Διαβάζω και δεν κάνω πως τα ξέρω όλα. Κι αν κάτι ξέρω, είναι πως δεν θα καταφέρω ποτέ να σου απαντήσω, άνθρωπε, σε αυτήν σου την ερώτηση: «Μ’ αγαπάς ή όχι;». Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι για εσένα παλεύω. 

   «Κι ας είναι η φωτιά σου να με κάψει»!

Αστυνομία φορά κι ένα καιρό.

 Μιά φορά κι έναν καιρό, το αφήγημα του «καλού αστυνόμου» και του «κακού μαφιόζου ή κλέφτη» έστεκε. Είχαν πείσει τον μέσο Έλληνα ότι, πράγματι, η αστυνομία ενεργεί υπέρ του πολίτη. Είναι το στήριγμα του. Τον υπερασπίζεται σε δύσκολες καταστάσεις. 

   Κάποτε μαζευτήκαμε όλοι μαζί και αποφασίσαμε ότι η αυτοδικία δεν πρέπει να επικρατήσει, καθώς θα συνεχίζαμε να σφαζόμασταν σαν τα ζώα. Και ότι έπρεπε να επικρατήσει ο νόμος. Και, πως θα γινόταν αυτό χωρίς τα όργανα που θα τον επέβαλαν; Πώς περάσαμε από μια πράγματι «ρομαντική» ιδέα, σε αυτόν τον πόλο έλξης γλόμπων φασιστών; (Εδώ οφείλω να πω ότι έχω γνωρίσει και εξαιρετικά άτομα μέσα στην αστυνομία, οι οποίοι πίστεψαν σε αυτήν την ρομαντική ιδέα και τώρα τα λεφτά είναι πολύ λίγα για να μπορέσουν να αποδράσουν). 

   Κυριολεκτικά, έχω ακούσει από οικογενειακούς φίλους τις εξής φράσεις: «Ναι ρε σου λέω, αφού μας λένε “Μην γυρίσετε πίσω αν δεν φέρετε είκοσι κλήσεις. Τι να κάνω εγώ;”» Και «Δεν μπορώ να χτυπάω τους διαδηλωτές, δεν μου πάει η καρδιά. Τίποτα κακό δεν κάνουν οι άνθρωποι! Το δίκιο τους προσπαθούν να βρούν! Αλλά είναι μπροστά ο υπαστυνόμος και μας κοιτάει καλά - καλά!» 

   Όμως, δεν γράφω αυτό το κείμενο για να ξεπλύνω τις δέκα εξαιρέσεις από τον στερεοτυπικό φασίστα που πυροβολεί παιδιά επειδή τα είδε να φορούν κουκούλα! Απλώς καταλαβαίνετε όλοι, πως, πάντοτε στον κανόνα υπάρχει και μια, ή και μισή εξαίρεση. Γράφω αυτό το κείμενο για να σταματήσει ο κόσμος να θεωρεί ότι ο αστυνομικός δεν είναι παρά μια ομάδα πίεσης και καταπίεσης του λαού. Ένας προδότης της τάξης του, ένας προδότης της χώρας του! 

   Η ρομαντική - όπως προείπα - «copaganda», που θέλει τους γενναίους και αγέρωχους αστυνομικούς να βάζουν την ζωή τους σε κίνδυνο για την ασφάλεια μας, που η Αμερική έχει δώσει δισεκατομμύρια για να δημιουργήσει μια καλή εικόνα για τα σώματα ασφαλείας της και για να κρύψει τόσα χιλιάδες εγκλήματα κατά των μειονοτήτων, των ομοφυλόφιλων, των γυναικών, των φτωχών, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πολύ καλοστημένη φάρσα. Ένα θέατρο. 

   Στην πραγματικότητα, λίγο να σκάψεις, θα βρεις εκατομμύρια παραδείγματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με αστυνομικούς που δωροδοκούνται για να κάνουν τα στραβά μάτια ή για να ψευδορκίσουν, που κλέβουν καταστήματα (όπως έγινε προχθές στο κέντρο της Αθήνας), που συνεργάζονται με μαφιόζους και λοιπούς παρακρατικούς μηχανισμούς, που σκοτώνουν ανθρώπους με ρατσιστικά κίνητρα κ.λπ 

   Η αστυνομία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μοχλός του κράτους, του παρακράτους και των αφεντικών και πλουσίων. Οι αστυνομικοί είναι οι προδότες της τάξης τους. Καθώς όταν φωνάζουμε στις πορείες κι αυτοί μας πετούν αύρα και δακρυγόνα στο πρόσωπο, όταν μας χτυπούν, όταν μας σκοτώνουν, εμείς φωνάζουμε και για αυτούς.

    Γιατί εμείς, σε σύγκριση με αυτούς, δεν ξεχάσαμε που ανήκουμε. Δεν ζούμε με παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις, κι ας έχουμε φάει τόσα χημικά στις διαδηλώσεις! Εμείς πολεμάμε για όλους. Για ένα ομορφότερο, πιο εύκολο αύριο. Εκείνοι πολεμούν τους πάντες, για λογαριασμό των ολίγων. Για ένα χειρότερο, δυσκολότερο και πιο ζοφερό μέλλον.

   Κι όσον αφορά τους υποστηρικτές αυτών που τάχα μου είναι εδώ για να μας υπηρετούν αλλά μας σκοτώνουν, ένα έχω να πω. Μην αναρωτιέστε που θα πάμε αν συμβεί κάτι. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν υπάρχει τέτοια επιλογή. Είδαμε και την κοπέλα που ήρθε πριν λίγους μήνες, να ζητήσει βοήθεια, γιατί φοβόταν τον πρώην της. Τελικά, την σκότωσε ακριβώς έξω από το αστυνομικό τμήμα. Ή το άλλο περιστατικό, όπου μια κοπέλα πήρε τηλέφωνο και ζήτησε, επειδή φοβόταν, να στείλουν ένα περιπολικό. Και η απάντηση της (γυναίκα προς γυναίκα… Θα έπρεπε να καταλάβαινε παραπάνω…) κυρίας που σήκωσε το τηλέφωνο: «Δεν είναι ταξί το περιπολικό κυρία μου»! 

   Για να μην αναφερθώ στις χιλιάδες κοπέλες που έρχονται στο τμήμα κάθε χρόνο για να καταγγείλουν τον βιαστή τους, και γίνονται αντικείμενο χλευασμού από τους αστυνομικούς! Μην ξεχνάμε και την σύνδεση της τρομοκρατικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» με την αστυνομία. Όταν ο Ρουπακιάς δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα, είπε στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν «Δικός σας είμαι!» Οι αστυνομικοί που έκαναν εμπόριο λευκής σαρκός και ναρκωτικών, οι χιλιάδες αστυνομικοί που πουλούν προστασία σε μπαράκια όλης της ελληνικής επικράτειας κ.ο.κ

   Τα παραδείγματα, δυστυχώς, είναι πολλά. Τόσα πολλά που, όσο και να θέλουν οι υποστηρικτές σας να σας ξεπλύνουν, το αίμα δεν φεύγει από τα ρούχα σας! 

Η συμπεριλιπτική γλώσσα και η σημαντικότητα της

   Οι λέξεις έχουν δύναμη. Είναι ικανές να «τσακίσουν κόκκαλα», όπως λέει και ο λαός. Ένας τρόπος με τον οποίο η γλώσσα μας τσακίζει τα κόκκαλα των ομιλιτριών της, είναι εκείνος της υποτίμησης. 

   Η υποτίμηση του «αδύναμου», «δεύτερου» φύλου, έχει ριζώσει τόσο βαθιά στην κουλτούρα μας, όπου έχουν καταφέρει να εισβάλουν και μέσα στην ίδια μας την γλώσσα! Βλέπεις, τα ποδάρια της πατριαρχίας είναι πολλά. Ένα κόβεις, δέκα εμφανίζονται! Και φυσικά θα επηρέαζε την γλώσσα μας, καθώς, όπως μας λένε οι καλύτεροι γλωσσολόγοι: «Η γλώσσα είναι μια ζωντανή οντότητα». Και ερωτώ: Υπάρχει κάποια ζωντανή οντότητα που να μην υποφέρει από την πατριαρχία; (Ναι, κι εσύ λευκέ, στρέιτ άντρα). 

   Οι ίδιοι γλωσσολόγοι παρατήρησαν ένα φαινόμενο. Το φαινόμενο του επαγγελματικού ρατσισμού «α λα γλωσσικά». Βλέπεις, οι άνδρες κράτησαν τα επαγγέλματα κύρους (γιατί στο μυαλό τους υπάρχει δουλειά με κύρος και δουλειά ντροπής; Μέχρι εκεί πηγαίνει το μυαλό σας;) για τον εαυτό τους (π.χ-> η/ο Γιατρός, η/ο Βουλευτής, η/ο Πολιτικός) και άφησαν για τις γυναίκες τα άνευ κύρους «λειτουργήματα» (π.χ-> η κομμώτρια, η καθαρίστρια, η νοσοκόμα). 

   Πριν λίγες ημέρες, διαβάζουμε σε διάφορες ιστοσελίδες: «Παραιτήθηκε βουλευτής του ΜεΡΑ25». Έπρεπε να διαβάσουμε όλο το άρθρο, για να καταλάβουμε ότι το άρθρο αναφερόταν σε βουλευτίνα, κι όχι βουλευτή. 

Βλέπετε, τα συστημικά Μ.Μ.Ε, ακόμη να ξεπεράσουν τα 80's και 90's, εκεί που άνθισαν. Ακόμη μιλάνε υποτιμητικά για την γυναίκα, ακόμη επιτρέπουν να παίζονται σειρές με αστεία για βιασμούς, ακόμη επιμένουν να τραβούν ένα μεγάλο μέρος της χώρας μας στον πάτο του καζανιού. Αλλά αυτό είναι για ένα άλλο άρθρο. Θα επανέλθω. 

   Αφού μιλήσαμε για επαγγελματικό ρατσισμό, θα αναφέρω κι ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο: Σύμφωνα με έρευνες από δεκατέσσερα νοσοκομεία των Η.Π.Α και άλλα τόσα δικαστήρια, οι γιατρίνες και οι δικηγορίνες σημειώνουν μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας από τους άνδρες συναδέλφους τους. Παρ’ όλα αυτά, οι πολίτες προτιμούν να συνεργάζονται με άνδρες. (Εδώ να υπενθυμίσω πως, πολλά νεκροτομεία σε δυτικές χώρες - ακόμα και στην Ελλάδα - οι υπεύθυνοι προτιμούν να προσλαμβάνουν γυναίκες, γιατί οι άνδρες έχουν πιαστεί ουκ ολίγες φορές να ασελγούν στα πτώματα). 

   

   Όμως, για να μην ξεφεύγουμε από το σημαντικό μας θέμα, θα επιστρέψω σε αυτό, κάνοντας μια πολύ άσχημη κίνηση - αλλά είναι κίνηση «ΜΑΤ» - που δεν πιστεύω καθόλου σε αυτήν αλλά δουλεύει. Θα σας παροτρύνω να μπείτε στην θέση της γιατρίνας ή της δικηγορίνας που σας έχει αναλάβει. (Δεν συμφωνώ με αυτήν την τακτική γιατί εγώ πονάω το ίδιο για την αδερφή μου, όπως θα πονέσω και για έναν άγνωστο. Πολύ απλά γιατί η συμπόνια, η ενσυναίσθηση και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο δεν μπορεί να είναι επιλεκτική!)

   Λοιπόν, δεν νομίζω να σας άρεσε εσάς, επειδή έχετε ένα πουλάκι ανάμεσα στα ποδαράκια σας, να σας μιλάει κάποιος υποτιμητικά, να σας θεωρεί άχρηστο και να σας υβρίζει. Όμως, επειδή οι περισσότεροι έχετε μυαλό αμοιβάδας (υπάρχει έρευνα που δείχνει ότι ο μέσος Έλληνας είναι πιο χαζός από ένα δωδεκάχρονο. Κάντε ό,τι θέλετε με αυτήν την πληροφορία...), θα σας το πω διαφορετικά, σαν να είστε παιδάκια (κάτω των δώδεκα, τουλάχιστον) μπας και το καταλάβετε. «Γιωργάκι αγόρι μου; Δεν μιλάμε έτσι σε κανέναν άνθρωπο. Εντάξει; Μιλάμε όπως θέλουμε να μας μιλάνε» κι άλλες τέτοιες αστές και ψευτοευγενείς και ψευτοηθικές αηδίες. Κάποιοι χρειάζεστε ειδικά μαθήματα για να είστε άνθρωποι! 

   Αρκετά όμως με τα κωμικοτραγικά. Ας πούμε και τίποτα σοβαρό, μπας και μάθουμε και τίποτα. Την επόμενη φορά που θα σε αναλάβει μια γιατρίνα ή μια δικηγορίνα, το λιγότερο που έχεις να κάνεις, για να τους δείξεις έναν κάποιο σεβασμό, λίγη εκτίμηση αδερφέ μου που κυριολεκτικά σου έσωσαν την ζωή (!), είναι να τις αποκαλέσεις με το σωστό γένος του επιθέτου. Και για εσένα πανίβλακα, που θα μου πεις «Σιγά ρε Αμόρφωτε, για τα λεφτά το κάνουν!», θα σου απαντήσω πολύ απλά: Και οι άνδρες για τα χρήματα το κάνουν, αλλά οι γυναίκες αποδεδειγμένα θα κάτσουν και δύο ώρες παραπάνω, πάνω από τα βιβλία τους, για να μην σαπίσεις εσύ στην φυλακή ή στο χώμα. Για να μην αναφερθώ στο ότι, όλες οι εθελοντικές ομάδες είναι γεμάτες με κορίτσια, κοπέλες και γυναίκες! 

Να διαβάζετε και να σέβεστε τους γύρω σας. 

Σας ευχαριστώ πολύ αν φτάσατε μέχρι εδώ. 

   

   

   

Βιβλιοκριτική #1: «Οι εκατόν είκοσι ημέρες των Σοδόμων», του Μαρκήσιου Ντε Σαντ

 Προσωπικά, βρίσκω την χυδαιότητα ένα από τα ομορφότερα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου. Φυσικά και δεν αναφέρομαι στην πατριαρχική χυδαιότητα. Αλλά στην χυδαιότητα που απορρέει από την ελευθερία του εκάστοτε ανθρώπου. Ή μήπως είναι το αντίθετο; 

  Για εμένα, κάτι το επαναστατικό δεν μπορεί παρά να είναι και χυδαίο. Και αυτό το βιβλίο, δεν είναι παρά ένα άκρως απελευθερωτικό, επαναστατικό, χυδαίο βιβλίο. Για κάποιους, το «οι εκατόν είκοσι μέρες των σοδόμων» του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, αποτελεί ένα έκτρωμα. Το χειρότερο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ. 

  Θα σκεφτόταν κανείς ότι, οι άνθρωποι αυτοί μισούν το παρόν βιβλίο, γιατί δεν το έχουν καταλάβει. Άλλοι θα έλεγαν ότι το σιχαίνονται, διότι οι σεξουαλικές, διαστροφικές περιγραφές του θα έφερναν αναγούλα και στα δυνατότερα στομάχια. Εγώ έχω την εντύπωση ότι, αυτό που τους ενοχλεί περισσότερο, είναι η ελευθεριότητα του βιβλίου. Η χυδαιότητα. Η επανάσταση. 

  Αυτοί οι άνθρωποι δεν αντέχουν να βλέπουν τον κόσμο τους να καταστρέφεται. Δεν αντέχουν, λοιπόν, να έρθουν αντιμέτωποι με αυτό το βιβλίο. Βλέπεις, δεν είναι γραμμένο για ανθρώπους που πιστεύουν σε αστικές έννοιες. Ο παπάς μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός. Ο αστυνομικός μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος διακινητής. Ο πολιτικός, ο μεγαλύτερος κλέφτης κι ο δικαστής, ο πιο άδικος.

  Οι πολίτες σε αυτή τη χώρα, γινόμαστε καθημερινά αυτόπτεις μάρτυρες σε τέτοιες περιπτώσεις. Θα έπρεπε, λοιπόν, να ήμεθα πιο εξοικειωμένοι με την κατάρρευση της ψευτοηθικής της καθεστηκυίας τάξης. Και, εάν με ρωτήσετε, θα έπρεπε σε αυτό να στοχεύουμε. 

  Το παρόν βιβλίο δεν παύει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Και ταυτόχρονα, ένα από τα πιο σοκαριστικά. Θα το παροιμοίαζα μονάχα με το μηχάνημα που σε χτυπάει με ηλεκτρισμό στο στήθος και αναγκάζει την καρδιά σου να βρει πάλι τον παλμό της. 

  Αξίζει και τον χρόνο σας αλλά και τα σοκ που θα σας έρχονται απανωτά,  με κάθε νέα παράγραφο. 

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Gutenberg για την εμπιστοσύνη.